Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 111 - O nieprzewidywalności.

Domofon.

- Kto to? - pyta babcia, SŁYSZĄC domofon.

- B. do ciebie.

- Facet do mnie?

- Tak.

- To może.

B. mówi babci, że jest rozrabiaka, na co babcia, że ona jest spokojna.

Gdy zostaje zaniesiona do łazienki, krzyczy:

- Nie dźwigaj mnie, nie dźwigaj mnie! - co zdecydowanie różni się od opętańczego "Aaaaa!!! Eeee!!!"

Pod prysznicem oczywiście nieustannie protestuje przeciw wszelkim zabiegom, pytając, czemu jej to robimy czy coś w tym stylu (nie zapamiętałam tego dokładnie, pochłonięta namydlaniem), więc:

- Bo cię kochamy.

- Ja nie chcę, żebyście mnie tak kochali.

Nie wiem, czy to uporczywe wlewanie w babcię płynów tak działa. Czy Kubuś czyni cuda. Czy wiosna. Czy to na śmierć idzie. Czy jeszcze coś innego. Ale mimo że nadal jest słaba fizycznie i samodzielnie się nie przemieszcza*, to odnotowujemy jakieś spięcia i przebłyski wśród neuronów. 

* Jakież było moje zdziwienie, kiedy po powrocie z wielkanocnego śniadania zastałam babcię siedzącą na mojej wersalce. WTF?

** Ostatnio dwa razy (tego samego ranka) położyła się na podłodze koło łóżka. Zawinięta w kołdrę.

Poniższe zdjęcie przedstawia babcię wpierdzielającą mazurka od Brudnej. Nawet mnie rozczula. Urocza, prawda? :)

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 110 - Nasze EDK, czyli o schizofrenii.

W momencie gdy wczoraj przy poście kliknęłam "Opublikuj", babcia zasłabła. Zasłabła tylko trochę i na wózku, więc - jak to mówią - pół biedy. W sumie za bardzo nie miałam kogo wezwać na pomoc, bo przesadzenie babci z wózka na wc przy jednoczesnym ściągnięciu spodni od piżamy i pieluchomajetk, w których mógł być armagedon, przekraczało moje zdolności. W obliczu wezwania ruszyłam pod drzwi sąsiadki, która jest pielęgniarką. Sąsiadka akurat w domu była, a że postawna z niej kobieta i z takimi sytuacjami obeznana, zatem wszystko poszło sprawnie.  Poza tym nie było armagedonu. Ale dostałam też garść informacji, że babcia jest osłabiona, blada i sucha, i powinna dostać kroplówki. Powinien babcię zobaczyć lekarz i może jakaś interna do tego by się przydała (że niby szpital).

Do szpitala babcia może iść po moim trupie. Żadna interna, która jest u nas jedną wielką patologią - nie dosyć, że babcię by tam wykończyli w przeciągu chwili, to jeszcze by ją sponiewierali. Jeśli w ogóle do domu by wróciła, to raczej w stanie już niewstawalnym, zapieluchowana i nie wiadomo co jeszcze. Żaden szpital zatem. Ale może jednak lekarz.

Zadzwoniłam do DD., bo to znajoma pielęgniarka. Kroplówki w razie czego można dawać w domu. O ile babcia pozwoli założyć sobie wenflon. Oczami wyobraźni już widziałam babcię spokojnie i bez protestów pozwalającą wbić sobie igłę i wenflon oraz kontemplującą spadające powoli krople. Taaa... Pewnym sposobem na dopojenie są także elektrolity. Brudna przytachała je wieczorem, żebym nie musiała babci zostawiać i biegać po aptekach. Przed chiwilą nawet zaczęły jej smakować, bo początki były trudne. Włącznie z tym, że na słowo "lekarstwo" zaczynała się krzywić i w bardzo światły sposób mówiła, że to będzie niedobre (i gdzie niby to zapominanie, kurna).

Lekarz zatem. Była 15.00. Lekarza już nie ma. Mogę czekać do 18.00 na wieczorynkę (która jest patologią równie wielką co interna) albo załatwić wizytę na następny dzień (czyli dziś). Babcia dochodziła do siebie w swoim łóżku, do którego dojechałyśmy naszym wozem (Bogu dzięki za ten sprzęt!). Postanowiłam czekać do dzisiaj.

Lekarka może nie była zbytnio zachwycona, ale zgodziła się przyjść. Osłuchała babcię, ziębiąc ją stetoskopem. Babcia żywo zaczęła protestować, wiercić się i drzeć ryja, więc ostatecznie musiałam trzymać ją za ręce, żeby badanie mogło być jako tako przeprowadzone, a sprzęt ocalony. Niechętnie, ale ciśnienie dała sobie zmierzyć (125/80). Lekarka ponadto z deka obejrzała babcię. I wydała werdykt, iż babcia wprawdzie jest trochę niedowodniona, ale tak w ogóle jest okazem zdrowia. Nie ma zaburzeń pracy serca, spuchniętych nóg i ma zajebiste ciśnienie. Żadne kroplówki nie są potrzebne, bo i tak zaraz kroplówkę by wysikała, a odwodnienie nie jest znaczne. 

Schizofrenię. Mam schizofrenię. Komu wierzyć. Fakt, wczoraj babcia nie była w najlepszym stanie, ale zawsze tak wygląda jak ją zetnie nawet mały nieżyt żołądka. Ale jako pielęgniarka przebywa z chorymi w różnym stanie i wczoraj była bardzo poważna. Mam schizofrenię.

EDK to Ekstremalna Droga Krzyżowa. Ludzie idą z buta ponad 40 km w nocy. Nawet w jakimś momencie miałam przebłysk, żeby iść, ale przemyślałam to na trzeźwo i odpuściłam. W sumie dobrze. EDK mam na co dzień. Wrażeń mi nie brakuje, więc nie mam co szukać. Same przychodzą.

Ogarniam to picie, ale idzie nam słabo. Od rana babcia wypiła dopiero jakieś 600 ml, a w ciągu doby powinna minimum 1,5 litra. Jak to zrobić. Nastawiać budzik, wstawać w nocy i wtedy też ją poić, żeby wyrobić normę?

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 109 - Dom starców.

Wiem, że u nas śmierdzi. Śmierdzi starością. Nawet jak się wywietrzy. Nawet jak babcia jest wykąpana. Sama już się przyzwyczaiłam, więc nie czuję. Chyba że babcia coś zasika i jedzie moczem. To po pierwsze.

Po drugie - od czterech lat mamy specjalne łóżko. Ale patrzę na nie raczej jak na fajny gadżet. Zabawkę, którą można się pobawić. Bo ma te swoje zarąbczaste przyciski.

Czasem jeszcze je sama (wczorajszy obiad niemal w całości zjadła bez mojej pomocy), czasem z pomocą. Zdarzało się, że karmienie było w trybie full exclusive. Jeśli jest to jajko na miękko to tę opcję mamy już w standardzie.

Dziś po raz pierwszy pojechałyśmy wózkiem do kuchni na obiad. Wózek wszędzie się mieści. Wszędzie nim przejadę w mieszkaniu. Idealnie pasuje do stołu. Drugie danie zjadła z pewnym wsparciem. Zupą ją nakarmiłam. Siedząc przy tym wózku. Trzymając pod brodą ściereczkę. Ocierając buzię co jakiś czas. I pakując w nią kolejne łyżki zupy. Po raz pierwszy poczułam się jakbym była w hospicjum*. Albo w domu starców. Czy czymś takim. Wózek. Ściereczka. Karmienie.

*No, dobra. W hospicjum nie czuć starością. Tam jest sterylnie i w ogóle nie jedzie chorobą i śmiercią (wiem, bo byłam - ale w sumie tylko w jednym - i to mnie bardzo zaskoczyło). Ale tam wszystko jest sprzątane na błysk i każdy pacjent jest myty z większą częstotliwością niż babcia. Chociaż w innych ośrodkach już z czymś takim się nie spotkałam. 

Bidonik z Akuku bardzo nam się sprawdza. Babcia może pić sama, jest w stanie bez problemu go utrzymać. Pije w różnych pozycjach, także w łóżku, i nie ma problemu, że poleje siebie i wszystko wokół. Muszę jej jeszcze kupić śliniak. Taki duży. Z kieszonką. Co się będzie jedzenie marnowało.

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 108 - Ona ma siłę.

Wczoraj kąpaliśmy babcię. W pewnym momencie w trakcie rozbierania babcia tak ściskała ubrania, że zawołałam na pomoc Brudną, która w tym czasie przebierała babci pościel. Przez chwilę zatem w trzy dorosłe osoby rozbieraliśmy niską i chudziutką 92-latkę. Nie dało się inaczej. Odsiecz trzymała babcię pod ręce, żeby zachować pion, Brudna trzymała babcię za ręce, żeby nie czepiała się ubrań, a ja ściągałam spodnie i pieluchomajtki. Potem poszło już dużo lepiej, ale oczywiście nie obyło się bez donośnego krzyku i plucia wodą. Ostatecznie zafundowałam babci obcinanie paznokci, co zdecydowanie ukoiło jej zszargane kąpielą nerwy. Całość wzmogła także jej apetyt, który został zaspokojony.

Są zatem chwile, gdy nie brakuje jej siły. Ma jej nawet w nadmiarze. Dlatego dziś z tą sytuacją skojarzyła mi się piosenka, którą bardzo lubię. Anita Lipnica z Varius Manx śpiewa w refrenie:

Ona ma siłę

nie wiesz jak wielką...

Reszta piosenki też nawet pasuje do całokształtu:

Np.

Będzie spadać długo,

potem wstanie lekko.

[No bo wstaje jak Feniks z popiołów. Spada, spada w tę chorobę i nagle coś iskrzy]

Zanim powiesz jej, że

to był ostatni raz,

zanim dzień spłoszy srebrnego ptaka nocy –

rozkołysz, rozkołysz, rozkołysz jeszcze raz.

[W sumie nie ściemniam, że ostatni raz ją kąpaliśmy, ale noszenie ma w sobie coś z kołysania]

Zanim zrozumiesz, jak 

bardzo kochałeś ją,

zanim pobiegniesz kupić czerwone wino –

ona zapomni, zapomni już świat twych rąk.

[No, zapomni w przeciągu chwili...]

(...) zobaczysz, jak na drugim brzegu rzeki

spokojnie, spokojnie, spokojnie stoi z nim [z Nim]

Umierała długo,

teraz rodzi się lekko

nie dla Ciebie.

[Fakt, umiera długo, ale może właśnie teraz się rodzi i najpewniej nie dla mnie. A kiedyś nadejdzie dzień, że na drugim brzegu rzeki zobaczę jak spokojnie, spokojnie, spokojnie...]

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 107 - Nie nadążysz.

Czy ja chwilę temu napisałam, że babcia w ciągu dnia nie zawodzi? Hmm... Odwołuję.

Wyła przed śniadaniem. I teraz też. Nie za głośno, ale jednak*.

Śniadanie też było specyficzne, okraszone rozmową na temat gęstości.

Otóż śniadanie zjadła sama. Sama jakoś wymacywała kolejne kawałki chleba na talerzu, więc ja mogłam zmywać bez konieczności wycierania co chwilę rąk i podawania jej kolejnej porcji jedzenia. Problem zaistniał przy ostatnim kawałku (w sumie jeden samiuśki kawałek nie tak łatwo znaleźć na talerzu). Babcia nie trafiła na niego od razu, więc zaczęła szukać go dalej, coraz dalej od talerza, ręką wędrując w stronę okna. Kojarzy ktoś takie maszyny, gdzie można było "złowić" maskotkę, tylko trzeba ją było złapać takimi szczypcami? No to się zabawiłyśmy. Babcia zatem maca parapet, na co ja, stojąc przy zlewie i mając trochę radości, mówię, że w drugą stronę. Ręka babci posłusznie zmieniła kierunek, ale wisiała kilka centymetrów nad talerzem. Kazałam więc ją opuścić i ręka wylądowała centralnie na chlebie z dżemem jabłkowym. Bez obaw. Wylizywanie palców z dżemu babcia ma opanowane do perfekcji.

Więcej kanapek już nie chciała. Ale ciasteczko to już tak. Skoro mamy zwyżkę, postanowiłam drążyć temat i wypytać, dlaczego nie chce już chleba.

- Bo jest gęsty.

- A ciasteczko nie?

- Nie. Jest rzadkie. I słodkie.

* Nim skończyłam pisać, zamilkła i zasnęła. Albo na odwrót.

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 106 - Do księżyca?

Wczoraj darła się od 4.15. Zignorowałam. Potem dała jeszcze koncert o 6.00 i po 7.00. Wstałam dopiero ok. 7.30. Miałam lekki niedosen.

Dziś był postęp. Wprawdzie wyła znów ok. 4.15 i to tak, że ruszyłam dupę o 4.25 (tak, dla rozrywki sprawdzam, o której godzinie się drze, żeby móc podawać tutaj dokładne dane), dałam jej pić. Dudliła tak, że końca nie było widać. Ale potem już ani razu nawet nie pisnęła. Cudownie.

W dzień, nawet jak nie śpi, to jest ciuchuteńka jak myszka. Zawodzi późnym wieczorem, gdy mam zamiar zasnąć, i nad ranem. Może w nocy też krzyczy, tylko śpię na tyle mocno, że jej nie słyszę? Intrygujące to nieco.

Wczoraj usłyszała, że weszłam do mieszkania. Pierwszy raz od 3 miesięcy zarejestrowała ten fakt. I jeszcze mnie wnikliwie odpytała z tego, gdzie byłam ;). 

Wózek już stoi w jej pokoju. W razie potrzeby będzie pod ręką.

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 105 - Nogi mi zginęły.

Wyła chyba od 4.00. Może nieco wcześniej. Próbowałam ją ignorować przez jakieś 15-20 minut. Decybele były jednak na tyle silne, że nie pomogły nawet zamknięte drzwi. Wreszcie się ruszyłam. Mogła przecież leżeć pod łóżkiem. Albo unieruchomić się za pomocą kołdry. Nic takiego nie miało miejsca. Leżała spokojnie. Tylko zawodziła. Tak po prostu. Nawet wykrzesałam z siebie jakieś pokłady nieludzkiej cierpliwości i uspokoiłam ją. I to bez użycia agresji słownej, z czego jestem dumna. Bo agresji słownej i tak nigdy nie słyszy, więc nie pomaga.

Wózek jeszcze nie został przeprowadzony, ale mamy za sobą dwa całkiem dobre dni. Bez prób siadania w połowie drogi. Za to ze słyszeniem tego, czego nie powinna słyszeć* oraz dwukrotnym usłyszeniem dziś dźwięku domofonu. Poza tym nawet przez te dwa dni jest dość komunikatywna i odpowiada nie tylko na "Pić, PIIIIĆ, CHCESZ PIIIIIĆ?!!!!" Nie, nie cieszę się z wyjścia z regresu. Nie mam złudzeń. Ale cieszę się z dwóch dobrych dni.

A zaczęło się od tytułowego "Nogi mi zginęły", które wybrzmiało 1 kwietnia i bardzo mnie rozbawiło, bo sama lepiej nie określiłabym tego babci coraz gorszego chodzenia.

Naprawdę można cieszyć się z małych rzeczy. Ze zjedzonego posiłku. Z braku konieczności ciągnięcia jej na własnych ramionach do kuchni. Z chwil pewnej świadomości. Albo że wyje dopiero od 6.00, bo przecież mogłaby od 4.00 (jak zrobiła dzisiaj) ;).

*Babcia jest głucha. Jak pytam, czy chce pić, to niekiedy muszę się drzeć jej do ucha. Ale być może jest to ściema. Bo gadam ostatnio z Brudną przez telefon, nie za głośno, babcia człapie ze mną z kuchni do pokoju, ale jednak na odległość rąk, bo sobie radziła. Mówię Brudnej, że muszę przestać babci dawać czekoladę, bo to jej nie służy, na co - gdy skończyłam mówić - babcia zaczęła dopominać się czekolady. Taaa... Głucha, kurna ;).